Polska jest piękna

Centralne Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach

Centralne Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach zostało utworzone 14 września 1975 roku. Jego ekspozycja stała prezentuje zabytkowy sprzęt gaśniczy. Muzeum pierwotnie mieściło się w budynku byłego więzienia policyjnego na ulicy Powstańców. W maju 1991 roku zostało przeniesione na ulicę Stadionową.

Egzotarium w Sosnowcu

Obiekt egzotarium zlokalizowany jest na terenie parku miejskiego im. Leona Kruczkowskiego, po wschodniej stronie ul. Kresowej. Usytuowany jest wśród drzew przy głównej alejce prowadzącej od ul. Piłsudskiego w Sosnowcu w kierunku rzeki Brynicy.
Teren jest wydzielony i ogrodzony z widoczną szklarnią palmiarni od strony wejścia z alejki. Jest to pozostałość miejskiego parku założonego w 1935 roku. Składał się on niegdyś z ogrodów botanicznych i palmiarni. W czasie II wojny światowej mocno zniszczony. Zrekonstruowany w latach 1954–1956 jako wydzielony teren, placówka dydaktyczna. Powstało dzięki Komitetowi Budowy Egzotarium przy Zarządzie Zieleni Miejskiej – grupie hobbystów-zapaleńców, którzy mieli wizję stworzenia w Sosnowcu minizoo z różnymi egzotycznymi roślinami i zwierzętami.
Część botaniczna Egzotarium obejmuje rośliny z różnych stref klimatycznych i geograficznych świata. Należą do różnych grup ekologicznych i reprezentują określone formacje roślinne: pustynne i półpustynne, tropiki amerykańskie i azjatyckie, formacje ciepłego klimatu śródziemnomorskiego, wysp oceanicznych i inne.
Znajdziemy tu między innymi: sukulenty, wilczomlecze, opuncje, aloesy, liany, palmy, egzotyczne rośliny zielne, należące do grupy roślin dekoracyjnych, jak np. kliwie czy anturium.
Stała ekspozycja zwierząt w Egzotarium obejmuje głównie ryby i gady. Szczególnie cenna jest kolekcja egzotycznych ryb akwariowych. Obejmuje ona około 40 gatunków, przy czym najbardziej atrakcyjna jest kolekcja pielęgnic. Faunę gadów reprezentuje tu około 15 gatunków, w tym: krokodyl nilowy, boa tęczowy, pyton tygrysi i siatkowy, 6 gatunków żółwi.

Muzeum Narodowe w Gdańsku

Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie

Ekspozycja

Ekspozycja jest zlokalizowana na trzech kondygnacjach (parter, antresola i piętro), na całkowitej powierzchni ponad 3000 m². Składa się na nią ok. 1000 – z ponad 30 000 zgromadzonych – eksponatów: broń, dokumenty, listy, przedmioty osobiste, 1500 fotografii, ponad 200 informacji biograficznych i historycznych, a także mapy, tablice oraz filmy z 1944. Wszystkie napisy na eksponatach opracowano w językach polskim i angielskim. Elementy ekspozycji zawierające drastyczne sceny (m.in. zbrodnie w Palmirach i powstańczy szpital) zostały odpowiednio oznakowane. Aby obejrzeć film Miasto ruin konieczny jest zakup dodatkowego biletu (także w niedziele, kiedy wejście do muzeum jest bezpłatne),
Muzeum ma charakter interaktywny i narracyjny: oddziałuje obrazem, światłem i dźwiękiem. Aranżacja wnętrza i wykorzystanie efektów multimedialnych mają przybliżyć powstańczą rzeczywistość. Wiele elementów ekspozycji ukazuje historię powstania poprzez pryzmat przeżyć i losów jego uczestników. Wytyczona trasa przedstawia chronologię wydarzeń i prowadzi przez poszczególne sale tematyczne. Zwiedzający poruszają się w scenerii sprzed ponad 60. lat, chodząc po granitowym bruku.
Ekspozycja stała składa się z trzech głównych, powiązanych chronologicznie, części. Na parterze znalazła się wystawa poświęcona II wojnie światowej od września 1939 do zakończenia akcji „Burza”, ze szczególny uwzględnieniem sytuacji w Warszawie (terror niemiecki, przygotowania do powstania). Następnie należy wjechać windą lub wejść schodami przez Salę pod Liberatorem na antresolę, gdzie przedstawiono losy powstania w sierpniu 1944 oraz życie w powstańczej Warszawie. Dalej trasa zwiedzania prowadzi schodami w dół, na piętro, gdzie przedstawiono sytuację w Warszawie do dnia kapitulacji powstania, zniszczenie miasta, exodus ludności cywilnej, warunki życia powstańców w niemieckich obozach jenieckich, a także sytuację międzynarodową oraz utworzenie komunistycznego rządu w Lublinie. Uzupełnienie ekspozycji stanowią wystawy znajdujące się w Sali pod Liberatorem.
Zwiedzanie ekspozycji wewnątrz budynku wraz z obejrzeniem filmu Miasto ruin trwa średnio ok. 2 godzin. Dodatkowe 20–30 minut należy przeznaczyć na obejrzenie Parku Wolności oraz schronu Ringstand 58c.
Na parterze przedstawiono okres okupacji i sam wybuch powstania – godzinę „W”. W tę część ekspozycji wprowadza kalendarium wydarzeń od 1 września 1939 po 8 maja 1945. Pokazano życie codzienne okupowanej stolicy, niemiecki terror, którego symbolami są różowe afisze o ulicznych egzekucjach, Palmiry i warszawskie getto, a także funkcjonowanie Polskiego Państwa Podziemnego i Akcję „Burza”.
Zaraz przy wejściu można, korzystając z przedwojennych aparatów telefonicznych, wysłuchać wspomnień pięciorga powstańców w przeddzień 60. rocznicy powstania. Po drugiej stronie w małym lapidarium umieszczono kilkanaście fragmentów gzymsów i portali z przełomu XVIII i XIX wieku pochodzących ze zburzonego przez Niemców Zamku Królewskiego (depozyt Muzeum Warszawy). Tło dla nich stanowi wielkie kolorowe zdjęcie sprzed 1939 przedstawiające ruch uliczny na skrzyżowaniu ul. Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich przed nieistniejącą kamienicą Pinkusa Lothego.
W przeznaczonej specjalnie dla dzieci Sali Małego Powstańca dzieci uczą się historii przez zabawę, oglądając teatrzyk powstańczy czy wcielając się w rolę harcerskich listonoszy i sanitariuszek. Najmłodsi goście mają do dyspozycji repliki dawnych zabawek, którymi bawili się ich rówieśnicy w czasie wojny (przytulanki, szmacianki i misie), gry planszowe oraz puzzle. Nie ma tutaj natomiast zabawek militarnych^[15]. W sali znajduje się również replika pomnika Małego Powstańca zaprojektowanego przez Jerzego Jarnuszkiewicza.
W centralnej części parteru znajduje się stalowy Monument, przecinający dwa poziomy ekspozycji. Jego ściany pokrywają daty kolejnych dni powstania i ślady po pociskach. W tym „bijącym sercu walczącej Warszawy” zamknięto odgłosy powstańczej stolicy.
Kolejną część ekspozycji poświęcono akcji „Burza”. Symbolem zbliżającej się godziny „W” jest zegar ustawiony na godzinie 17.00. Atmosferę warszawskiej ulicy tamtego czasu oddają polskie flagi na replice jednego z niemieckich bunkrów ulicznych oraz zdjęcia Eugeniusza Lokajskiego. Przy przejściu do Sali pod Liberatorem ustawiono motocykl BMW R 12 używany przez Wehrmacht. Na szybkie windy umieszczono powstańcze opaski.
W oddzielnym pomieszczeniu eksponowane są maszyny drukarskie z lat 40. Wszystkie są sprawne i drukują m.in. historyczne obwieszczenie z 3 sierpnia 1944, „Biuletyn Informacyjny” oraz ulotki.

Na drugi poziom ekspozycji można wjechać przeszkloną windą. W czasie jazdy odtwarzana jest w niej powstańcza piosenka Krystyny Krahelskiej Hej, chłopcy, bagnet na broń.
Na antresoli zaprezentowano przebieg walki w sierpniu 1944 oraz życie codzienne w powstańczej Warszawie. Obok windy znajduje się fragment ekspozycji poświęcony Krystynie Krahelskiej wraz z makietą rzeźby Syrenki na Powiślu, do której poetka pozowała Ludwice Nitschowej. Obok Syrenki znajduje się gablota z umundurowaniem powstańców.
Pokazano tutaj m.in. ludobójstwo na Woli (protokoły PCK z ekshumacji zwłok ofiar), zdobycie Gęsiówki, życie religijne i kulturalne oraz szpital powstańczy. W gablotach umieszczone zostały różne rodzaje broni wykorzystywane przez obie walczące strony. Część ekspozycji poświęcono także aprowizacji w czasie powstania (m.in. gablota z ziarnami jęczmienia ze zdobytych przez powstańców magazynów browaru Haberbusch i Schiele). W znajdującym się dalej niewielkiej replice kina „Palladium” wyświetlana jest kronika filmowa zmontowana z materiałów Biura Informacji i Propagandy AK nakręconych w czasie powstania.
Na trasie zwiedzania znajduje się replika fragmentu wysokiego warszawskiego kanału z czerwonej cegły, przechodząc którym można obejrzeć m.in. historyczne fotografie oraz odtworzony napis przy włazie Uwaga, Niemcy!.

Kanał, a następnie schody prowadzą w dół, na piętro. Ten fragment ekspozycji pokazuje walki we wrześniu toczące się na Czerniakowie, Mokotowie i Żoliborzu, udział w powstaniu żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Ludowej, a także cudzoziemców. Przedstawiono upadek powstania i następujące po nim wydarzenia – powstanie i działalność PKWN, decyzje Wielkiej Trójki, kapitulację i exodus ludności Warszawy. Przedstawiono też losy powstańców w PRL. Wyróżnioną częścią jest Miejsce Pamięci, w którym znajdują się powstańcze mogiły. Do zwiedzania udostępniono tutaj także trzy niewielkie pomieszczenia z wystawami: „Radiostacja” (można tutaj obejrzeć replikę radiostacji „Błyskawica”), „Poczta polowa” oraz „Niemcy”.
Przestrzeń na piętrze przylegającą do Sali pod Liberatorem od strony północnej i południowej zaadaptowano dla potrzeb wystaw czasowych. Można tutaj obejrzeć m.in. kopię miny samobieżnej Goliath, używanej przez Niemców do niszczenia powstańczych barykad.
Na piętrze znajduje się także kawiarnia „Pół Czarnej” o wystroju stylizowanym na lata międzywojenne.

Druga część ekspozycji, zwana Salą pod Liberatorem, stanowi całkowicie odmienną przestrzeń. Jest to duża przestronna sala – dawna hala kotłów elektrowni – w której istotną rolę odgrywa gra światła i przestrzeni. Jej centralnym punktem jest replika samolotu Consolidated B-24 Liberator, pilotowanego przez kapitana Zbigniewa Szostaka, zestrzelonego przez myśliwce Luftwaffe w okolicach Bochni. Oryginalne elementy samolotu, odnalezione w rejonie katastrofy, włączono w jego replikę, wykonaną w skali 1:1. Jest to jedyna tego rodzaju rekonstrukcja na świecie, wykonana w oparciu o oryginalną dokumentację techniczną, zdjęcia, oraz informacje uzyskane dzięki wywiadom z pilotami i mechanikami. Pod samolotem znajduje się ekspozycja poświęcona alianckim zrzutom dla walczącej Warszawy.
Do pozostałych atrakcji tej części Muzeum należą także zachowany i odrestaurowany jeden z kotłów elektrowni oraz otwarta sala kinowa, w której wyświetlany jest film Warszawa walczy, zrealizowany podczas powstania i wyświetlany w kinie „Palladium” przy ul. Złotej 7/9 w sierpniu i wrześniu 1944.
Od 1 sierpnia 2010 w specjalnie przygotowanej sali można obejrzeć film Miasto ruin będący pierwszą w Polsce cyfrową rekonstrukcją miasta zniszczonego w czasie II wojny światowej wykonaną w 3D. Pięciominutowy film, wyświetlany w niewielkiej (24 miejsca) salce kinowej pokazuje zrujnowane miasto w marcu 1945 widziane z pokładu liberatora nadlatującego od południa i zataczającego krąg nad Warszawą, tj. powtarzającego typową trasę pokonywaną przez te samoloty startujące z lotnisk we Włoszech i dokonujące zrzutów broni i żywności dla walczących powstańców.

Jedną z atrakcji muzeum jest 32-metrowa wieża widokowa, na ścianie umieszczono symbol Polski Walczącej, a na maszcie – flagę Polski. Na szczycie wieży znajduje się taras widokowy, z którego można zobaczyć panoramę Woli i zachodniego Śródmieścia. Na tarasie na specjalnych planszach zaznaczone zostały przedwojenne budynki znajdujące się w pobliżu muzeum. Ze względu na bezpieczeństwo zwiedzających, wjazd windą na taras widokowy jest możliwy przy sprzyjających warunkach pogodowych.

W podziemiach Sali pod Liberatorem znajduje się wystawa „Niemcy w okupowanej Warszawie” przedstawiająca historię lat 1939–1944 widzianą oczami tych, przeciwko którym wybuchło powstanie. Odważni zwiedzający mogą przejść w ciemnościach przez udostępniony w tej części ekspozycji krótki odcinek kanału (węższy i niższy niż kanał na antresoli).

Patronem kaplicy Muzeum Powstania Warszawskiego jest jeden ze 108 błogosławionych, ks. Józef Stanek, który został schwytany przez Niemców, a następnie powieszony na własnej stule podczas pacyfikacji Czerniakowa 23 września 1944 roku. W 2004 roku jego relikwie, przechowywane dotychczas w świątyni Ojców Pallotynów z Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie, zostały uroczyście złożone jako dar Prowincji dla muzealnej kaplicy w mensie ołtarzowej. Ks. Józef Stanek został beatyfikowany w 1999 roku przez Jana Pawła II.
Kaplicę, zgodnie z wytycznymi liturgicznymi Kurii, zaprojektował arch. Wojciech Obtułowicz. Ściany wyłożono szarym wapieniem z Hiszpanii, podłogę zaś kostką brzozową. Znajduje się w niej 50 miejsc siedzących. W każdą niedzielę o godz. 12.30 w kaplicy odprawiana jest msza święta.

interaktywne elementy wystawy

aparaty telefoniczne

Sala Małego Powstańca

Wystawa Akcja "Burza"

powstańcze opaski

drukarnia

wystawa "Polska lubelska"

Kawiarnia "Pół czarnej"

szpital powstańczy

sala kinowa

kaplica

Zamek Mirów

Historia

Zamek Mirów został zbudowany w czasach Kazimierza Wielkiego około połowy XIV w., choć przypuszcza się, że już wcześniej istniały w tym miejscu drewniano-ziemne zabudowania. Początkowo warownię tworzyła kamienna strażnica podległa pod pobliski zamek w Bobolicach, która wraz z nim wchodziła w skład systemu obronnego znanego dziś jako Orle Gniazda.
Strażnicę bardzo szybko rozbudowano do rozmiarów zamku. Warownia została nadana jako lenno Władysławowi Opolczykowi przez Ludwika Węgierskiego, jednak za prowadzenie wrogiej Polsce polityki Władysław Jagiełło odebrał ją. Pod koniec XIV w. zamek w Mirowie stał się własnością Krystyna z Koziegłów, z czasem przechodząc w ręce kolejnych rycerskich rodów. W 1442 r. dobra mirowskie nabył Piotr z Bnina i zapoczątkował rozbudowę zamku. Kontynuowali ją następni właściciele Myszkowscy herbu Jastrzębiec, którzy przenieśli tu swoją siedzibę rodową mianując się „Margrabiami na Mirowie” (Marchio de Mirow). Za ich czasu zamek podwyższono oraz zbudowano wieżę mieszkalną. Jednakże ograniczone możliwości rozbudowy spowodowały, że Myszkowscy przenieśli się do nowej, wygodniejszej siedziby. Zamek przeszedł w ręce Piotra Korycińskiego, a następnie rodziny Męcińskich.
Zamek w Mirowie mocno ucierpiał podczas potopu szwedzkiego, kiedy zniszczono znaczną część murów. Mimo podjętych przez właścicieli prac remontowych powoli popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w 1787 r. Warownia stała się źródłem kamiennego budulca dla okolicznych mieszkańców, co przyspieszyło jej spustoszenie.
W 2006 r. rodzina Laseckich – obecnych właścicieli zamku – rozpoczęła prace zabezpieczające mające na celu ratowanie tego zabytku. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego rozpoczęto szereg badań, na podstawie których opracowywany jest optymalny sposób zabezpieczenia mirowskich ruin. Prace odbywają się pod nadzorem specjalistów.
Obecnie nie jest możliwe zwiedzanie wnętrza zamku, który ze względu na zagrożenie jakie stwarza dla turystów, musiał zostać ogrodzony. Docelowo zamek w Mirowie zostanie udostępniony dla ruchu turystycznego, planowana jest również częściowa rekonstrukcja zawalonych ścian. W zabezpieczonych i zaadaptowanych pomieszczeniach znajdzie się centrum obsługi turystycznej oraz muzeum.

Miejski Ogród Zoologiczny Wybrzeża

Historia

Uroczyste otwarcie gdańskiego zoo nastąpiło 1 maja 1954 r. Mieści się ono w Dolinie Leśnego Młyna na terenie funkcjonującego do 1945 r. sanatorium dla osób cierpiących na schorzenia górnych dróg oddechowych i choroby reumatyczne.
Dynamiczny rozwój ogrodu w latach 50. i 60. jest zasługą pierwszego dyrektora, Michała Massalskiego. W połowie lat 80. w zoo można było podziwiać ok. 800 przedstawicieli ze 176 gatunków. W tym czasie ogród odwiedzało rocznie około 400 tysięcy gości.
31 grudnia 2012 roku zoo zamieszkiwało 190 gatunków zwierząt (1 039 sztuk):

ssaki - 79 gatunków (437 sztuk)
ptaki - 72 gatunki (403 sztuki)
gady - 30 gatunków (92 sztuki)
płazy - 7 gatunków (105 sztuk)
bezkręgowce - 2 gatunki (2 sztuki)

Frekwencja w roku 2012 wyniosła 391 193 zwiedzających^[2].
Zoo słynie na świecie z hodowli kondorów wielkich, z których otrzymuje regularne przychówki. W lipcu 2008 r. otwarto żyrafiarnię, w której mieszkają obecnie 4 żyrafy Rothschilda (Giraffa camelopardalis rothschildi). W tym samym roku sprowadzono surykatki i geparda. W marcu 2009 r. przybył do Gdańska pierwszy takin^[3]. 6 października 2014 r. do Zoo przyjechały cztery lwy rasy angolskiej, dla których wybudowano nową lwiarnię (ostatni raz te drapieżniki prezentowano w Gdańsku w latach 90. XX w.)^[4].